We wonen in een nieuwe seniorenwoning maar we krijgen de schuifdeuren zelf niet open

Gistermiddag was ik even in het Seniorkeurhuis om wat te bespreken met Albert, en ik liep een mevrouw tegen het lijf van wie de ouders (80 plus) een paar dagen geleden verhuisd waren naar een nagelnieuw complex met o.a. aanleunwoningen.

Helaas was de lol er al een beetje af, want haar ouders kunnen de schuifdeuren van het balkon niet zelf open krijgen (draaiknoppen) en daar parkeren ze de verhuisdozen tijdelijk, totdat ze worden opgehaald. Ook de knop om de mechanische ventilatie op een andere stand te zetten is niet door hen te bedienen, want ook daar moet je aan draaien. En haar moeder heeft voortdurend ruzie met de inductiekookplaat, want die reageert sneller dan mevrouw zelf (als het te lang duurt voor ze de pit zelf heeft aangezet, gaat het ding weer helemaal uit) en het bedienen zelf is ook al niet echt makkelijk, als je er niet aan gewend bent.

De teleurstelling was hoorbaar bij de dochter: waren ze daarom verhuisd uit hun andere appartement? Je zou toch denken dat een corporatie die zorgwoningen verhuurt, weet waar ze mee bezig zijn? En haar ouders zijn de enigen niet met deze problemen.

Ze gaat foto's maken en ik ga haar helpen om er iets aan te doen. Wordt dus vervolgd.

Gebroken heup en hoe het verder ging

Een ongebruikelijke plek om hier naar te verwijzen, maar dit keer hoogst actueel. Vanmiddag heb ik het er nog over gehad met een groep ouderen uit P., afgelopen maandag met klussers die zich willen bekwamen in praktische oplossingen voor praktische problemen (seniorkeurklussers).

Ouderen die hun heup breken, genezen lang niet allemaal, en een aantal kan nooit meer naar huis door een stapeling van allerlei medische problemen en bruut weggerukt worden uit de eigen omgeving. Ruim een kwart overlijdt zelfs binnen een jaar.

Proberen om vallen te voorkomen is een aanrader. Dat thuiszorgorganisaties een delier verpleegkundige hebben rondlopen om te proberen verbetering te brengen voor oudere patiënten die door alle gedoe last hebben gekregen van "acute verwardheid" is een veeg teken.

Toch maar stroef maken die badkamer vloer en een toilet in de buurt van de slaapkamer?

Op bezoek bij de Oosterburen

In deze Week van de Toegankelijkheid (dit jaar is het thema Sport en bewegen) het relaas van mijn oude studievriend Cock, wiens vrouw door een valpartij een fikse knieblessure had opgelopen.

Rolstoelleed in Duitsland
Altijd gedacht dat de openbare ruimten bij onze oosterburen voldoende aangepast zouden zijn om hun naoorlogse Behinterte redelijk zelfstandig hun weg te laten vinden. Niets bleek minder waar.

Vanwege een (tijdelijk) ongemak belandde mijn vrouw in een rolstoel. Een reisje naar Essen was al eerder geboekt. Volgens de reisorganisatie zou een rolstoel geen probleem hoeven te zijn, waarop wij besloten de korte reis (vijf dagen) niet te annuleren.

De reis verliep goed. Hotel mèt lift en zònder drempels. In de kamer was er alleen voor het draaien van de rolstoel naast het bed niet voldoende ruimte beschikbaar en was bovendien de badkamer ontoegankelijk. Vrij normaal, want het was geen natuurlijk geen Zimmer für Behinterte.

De stadsrondleiding voerde over lange hellende straten door het centrum van Essen (veel met kinderkopjes). Niet echt rolstoelvriendelijk voor een beginnende rolstoelduwer resp. –trekker, maar wel goed om een beetje te wennen aan de voor ons nieuwe situatie. Vervelender was, dat de geleende rolstoel niet beschikte over in hoogte verstelbare duwbeugels, zodat ik vreesde, na afloop van de reis, een fysiotherapeut nodig te hebben om mijn gebogen rug weer recht te krijgen.

Tijdens het ontbijtbuffet diende zich het eerste werkelijke probleem aan. De broodjes, beleg en drankjes waren op een dusdanige hoogte uitgestald, dat er voor een rolstoeler nauwelijks zicht op was en er dus van zelfstandig bedienen geen sprake kon zijn.

De Dom van Essen bleek bijna een brug te ver. De vele treden maakten een bezoek aan deze kerk voor een rolstoelgebruiker onmogelijk, zo zei de gids. Toen wij de volgende dag getweeën opnieuw naar de Dom gingen, ontdekten wij dat achter de kerk een smal pad met kinderkopjes voerde naar een zijingang van de kerk. Er moest nog “slechts” een zeer gevaarlijke (steile) helling genomen worden!! Wij legden ons er bij neer dat de crypte alleen voor validen was te bereiken. In de Domschatz werden de kerkschatten getoond met een toelichtende tekst er naast. Jammer dat die voor een rolstoelzitter zo hoog hangen! Neem dus altijd een voorlezer mee!

Dat restaurants hun clientèle tenminste één gemakkelijk bereikbaar toilet zouden bieden, bleek, in elk geval bij Lorenz in Essen een illusie. De toiletruimte bevond zich daar in de kelder. Gelukkig (?) bood een zeer stevig gebouwde kelner aan om mijn vrouw van de trap af te dragen! In een parkeerplaats is overigens wel voorzien.

In Faktorei 21 in Duisburg bevond zich het toilet wel bij de eetzaal. Om als rolstoelgebruiker echter het restaurant binnen te komen, moest buiten eerst een zeer steile helling overwonnen worden. Vervolgens konden we via een apart te ontsluiten gedeelte van het gebouw en een zijdeur (plus toch nog enkele traptreden!) aanschuiven bij onze disgenoten.

Die Zeche Zollverein, waar de geschiedenis van de mijnbouw in de Ruhrpott getoond werd, is zodanig rolstoelonvriendelijk opgezet dat mijn vrouw niet mee kon doen aan de excursie. De rails op het terrein waren onoverwinnelijke obstakels voor de kleine voorwielen.

Tijdens het concert dat wij bijwoonden in de 1900 zitplaatsen tellende Philharmonie in Essen (in 2004 geheel gerenoveerd) bleek het slechts op twee plekken mogelijk om enkele rolstoelen te plaatsen!

Het restaurant dat wij als afsluiting van onze reis bezochten in het souterrain van Schloss Nordkirchen was alleen toegankelijk via de buitentrap.
Drie bedienden waren nodig om de rolstoel-met-vrouw op het goede niveau te krijgen!

Het was een leerzame vakantie!

Boem, au!

Gespot in Den Bosch, schuin tegenover de St.Jan. Voor wie het niet gelijk herkent, dit is een gidslijn voor blinden en slechtzienden die met een stok op de grond kunnen voelen waar ze (gaan) lopen.

Er kan een natuurlijke gidslijn zijn, zoals een stoeprand, of een rand langs een plantsoen, of de gevel. Als er niets tastbaars is en je wilt de mensen toch helpen om hun weg te vinden, breng je als gemeente speciale tegels aan in de bestrating: tegels met ribbels in de lengte om de looprichting te bepalen en noppentegels op plekken waar er iets gaat veranderen wat je beslist moet weten, voor je eigen veiligheid bijvoorbeeld. Dat kan de stoeprand zijn bij het stoplicht, of een trap (op stations bijvoorbeeld).

Hier is er eerst een gewone bocht en kort daarna.... de muur! De gidslijn en de gevel liggen wel keurig in elkaars verlengde, maar let maar eens op, iemand met een witte stok loopt meestal niet náást de stok, maar min of meer erachter. Zodat de stok eerst overal langskomt, voordat je er zelf aankomt.

Dit soort situaties zijn jaren geleden wel eens op de televisie in een actualiteitenprogramma geweest, o.a. met een gidslijn die het rozenperk in ging, en ik ken er van jaren geleden ook nog wel eentje in Arnhem, maar dat het nog steeds bestaat...

Dus als je naar Den Bosch gaat, let extra goed op, of neem je geleidehond mee!

In Nederland nog niet gezien

Ik maak al jaren foto's in binnen- en buitenland. Dit is een bank in het Noorden van Wales, maar we hebben het ook op andere plaatsen in het Verenigd Koninkrijk gezien, bijvoorbeeld bij de kassa in een winkel: een toonbank of een balie met een ringleiding. Zodat mensen met een gehoorapparaat met een eersteklas geluidsverbinding kunnen praten met het personeel achter de toonbank en de balie.

Waar in Nederland krijgen we dat te zien (en wanneer?).