Mijn architectenhart vindt ze prachtig, de trapleuningen die op de trap naar de hoofdingang van het gebouw in Den Haag staan. Totdat ik me eraan wil vasthouden. Ik heb best grote handen, maar zó groot nou ook weer niet. Dit lijkt een geschikte trapleuning voor de Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl. Maar wat heeft die te zoeken bij het gebouw van VNO-NCW?
Ik kan eroverheen glijden met mijn hand, maar of dat de veiligheid geeft waarvoor zo'n trapleuning bedoeld is? En ik ken iemand die best een trap op kan, als hij zich maar kan vasthouden, die is hier dus kansloos.
Voor rolstoelgebruikers die de trap helemaal niet kunnen gebruiken, is er een prachtig liftje tussen de twee trappen in. Maar kapot.......
De oplossing hier is met je eigen auto komen, want dan rijd je het gebouw in naar de parkeergarage en daarvandaan kun je het gebouw wél gemakkelijk in.
Maar het blijft toch een beetje jammer voor mensen die met het openbaar vervoer of de taxi komen.
0 reacties:
Een reactie posten