In het gebouw met de reuzentrapleuning hadden we een bijeenkomst over het idee wat was ontstaan om een hulpmiddelenmuseum op te richten.
En daar kwam ik M. van de Belangenvereniging van Kleine Mensen tegen. Door een toeval van nogal lage stoelen in de koffieruimte hadden we een leuk gesprek op gelijke ooghoogte en kreeg ik een kort inkijkje in de woning voor de klein uitgevallen medemens. M. is 120 cm, zijn vriendin 88 cm, en ze verkeren in de gelukkige omstandigheid dat ze zelf hun nieuwe huis kunnen laten bouwen.
Twee dingen sprongen eruit: de keuken en de ramen. Om in de keuken goed overal bij te kunnen, moeten alle spullen in véél lage onderkastjes worden opgeborgen. En dus geen hoog-laag aanrecht, want daar zitten geen onderkastjes onder, en die zijn juist zo hard nodig. Maatwerk.
En de borstweringen onder de ramen worden aanzienlijk lager dan gebruikelijk. Want ook als je klein bent, wil je graag vanuit je stoel de buitenwereld goed kunnen zien en niet alleen de kruinen van de bomen en de vogeltjes.
En dan is er nog de hoogte van de deurkrukken, enz., enz. Er ligt een afspraak om te gaan kijken als het allemaal klaar is.
Om het dagelijks leven met de gebruikelijke maten te lijf te gaan, loopt M. voortdurend met een opstapje (zie foto). Handig voor alles waar je niet (goed) bij kunt, of niet kunt zien wat je doet, zoals bij geldautomaten.
0 reacties:
Een reactie posten