Stoffer en blik

In Nederland heeft iedereen die voor zijn werk een stoffer en blik hanteert, er eentje met lange stelen, zodat hij/zij niet steeds hoeft te bukken. Daar zorgt de ARBO-wet wel voor.

Vreemd genoeg bukt iedereen die een stoffer en blik in zijn eigen huis gebruikt, wél, een enkele uitzondering daar gelaten...

Die persoon is waarschijnlijk in Zweden op vakantie geweest en vond daar in de supermarkt bij de schoonmaakartikelen een "sopset" met lange stelen voor een euro of acht. Wij hebben er in 2007 gelijk een aantal meegenomen voor eigen gebruik en voor onze moeders van (toen) 84 en 86, die er heel blij mee waren. Wat in Zweden zelf erg opviel, was dat deze stoffers en blikken ook volop door mannen gebruikt werden.

In Nederland bleken ze na wat zoeken ook mondjesmaat te koop. Dure exemplaren (vijftien euro) die echt als "hulpmiddel" verkocht worden, en heel af en toe kom je er een paar tegen in winkels in huishoudelijke artikelen, maar meer dan drie tegelijk heb ik er daar nog nooit gezien.

Nee, dan Ierland, anno 2010. De eerste de beste winkel in een kleine gemeente heeft er een heleboel, en die kosten maar drie euro! Stoffers en blikken om mee te bukken hebben ze daar niet eens meer.

Blijft de vraag: waarom hangen die dingen in Nederland niet gewoon in de supermarkt voor een schappelijke prijs? Ze maken mensen die niet goed kunnen bukken onafhankelijk, want die kunnen voortaan zélf de rommel opvegen en hoeven niet meer te wachten tot er iemand langskomt.

Parkeren in Engeland

In Engeland is discriminatie. Wij worden gediscrimineerd als we boodschappen gaan doen bij één van de grote supermarkten. En met name als het regent.

Bij iedere Britse supermarkt zijn de eerste rijen parkeerplaatsen geoormerkt voor gebruik door mensen met een beperking en de mensen met kleine kinderen in een kinderwagen of een wandelwagen. Pas daarachter zijn de parkeerplaatsen waar alle andere mensen mogen parkeren.

Al deze speciale parkeerplaatsen kun je niet over het hoofd zien, want ze zijn luid en duidelijk aanwezig, met extra ruimte aan de zijkant én de achterkant.

Er staat geen tekst bij, daarvoor moet je in Frankrijk zijn, vrij vertaald: "als u mijn parkeerplaats gebruikt, geef ik mijn handicap er graag bij...."

Moraal van het verhaal: geniet van deze "discriminatie" en neem een paraplu mee!

Bukken voor de deurkruk

Op straat merk je er niks van. Maar aan de hoogte van de deurkrukken te zien, zouden Ieren en Noord-Ieren een stuk kleiner moeten zijn, dan wij in Nederland.

Die deurkrukken zitten namelijk vaak een flink stuk lager. En niet alleen de deurkrukken, maar ook de trapleuningen. Maar ook weer niet overal.... En ook niet alleen in oude gebouwen uit de tijd dat de mensen nog een stukje kleiner waren.

Als het slot ook nog moeilijk open gaat, krijg je er wel een moeie rug van.

Hamburgers eten

In Nederland ben ik een poosje mystery-shopper geweest voor een bekende hamburgerketen. En als je je dan ook dagelijks bezighoudt met ouderen en gehandicapten, én je hebt gehoord dat er een menukaart in braille zou moeten zijn, ga je op zoek.

In Engeland is dat zoeken niet nodig, daar staat het uitbundig met een pictogram op de deur. Net als het feit dat een hulphond van harte welkom is.

De enige vraag die ik nog heb: hoe kom je daar dan achter als je blind bent, dat dat pictogram er staat? Moet je toch iemand bij je hebben die dat wel ziet, want het wordt (nog) niet voorgelezen. Maar als je het weet, kun je wel zelf de menukaart lezen, als je tenminste braille beheerst.

Dat zou nog wel eens een punt kunnen gaan worden in de toekomst. Ik heb mij door een blinde vriend laten vertellen, dat steeds minder blinden braille in de vingers hebben. Er wordt steeds meer voorgelezen door computers of speciale voorleesapparaten. En mensen die op latere leeftijd blind worden, nemen meestal de moeite niet meer om braille te leren.

Het is al weer een paar jaar geleden dat er door een groep blinden in Den Haag is gedemonstreerd omdat de subsidie voor de blindenbibliotheek zou worden afgeschaft. Reden: te weinig gebruikers.

Voor die stickers op de deur heb je ook geen braille nodig, maar wel iemand die kan zien dat die sticker op de deur zit. En dat is precies de reden, dat genoemde vriend het eigenlijk zonde van het geld vindt, zo'n menukaart in braille. Want iedere keer als er iets aan het menu verandert, moet er een nieuwe kaart gemaakt worden. En dat is veel ingewikkelder en dus duurder dan een gewone menukaart. Zo'n menukaart in braille moet van een gespecialiseerd printbedrijf komen en dat maakt hem extra duur.

Boodschappen doen

Wie niet zo goed ter been is, kan in Engeland goed terecht bij de supermarkt. Daar staat de scootmobiel klaar,keurig opgeladen en met een mandje. Zouden ze dat verstaan onder "shopmobility". En zou dit ook in Nederlandse supermarkten kunnen?

In Noorwegen met de trein

Dit keer volstaat een link naar het weblog van De Noordse.

Over het algemeen zijn in Scandinavië de zaken voor mensen met beperkingen behoorlijk goed geregeld, maar toch niet helemaal altijd. Soms blijk je in Noorwegen toch niet de trein in te mogen met je rolstoel, dus dan ga je gewoon zelf rijden om op visite te gaan. Het was maar 500 kilometer en daar doe je maar een dag of negen over (enkele reis).

Ik krijg er plaatsvervangende schaamtegevoelens van....

Kon je tante al SMS-sen?

Vakantie-uitstapje voor jonge domotica-adviseurs, ook leuk voor de kinderen: naar het museum De Dubbelde Palmboom in Rotterdam. Daar is onder de titel Opa's Ipod een tentoonstelling over wat voor apparaten de opa's en oma's van nu, nog niet eens zo heel lang geleden, gebruikten en hoe ze bediend werden.

Leerzaam, omdat je hier ideeën op kunt doen over bediening van domotica, die goed aansluit bij de ervaring die de oudere helft van de doelgroep in de vingers heeft. Met hun radio, telefoon, televisie, muziekspeler en ook de computer.

De tentoonstelling duurt nog t/m 29 mei 2011.

Veiligheid boven alles

In Wales zijn ze zuinig op hun inwoners. Op een bankje zitten om naar de zee te kijken, zou wel eens aantrekkelijk kunnen zijn voor ouderen...... maar dan moet je wel zorgen dat ze niet per ongeluk van de helling afvallen.

Het ziet er een beetje opgehokt uit en dat hek zit misschien ook wel een beetje in de weg voor het uitzicht, maar veiligheid boven alles!

Geldautomaat deel 2

Het zoeken was niet moeilijk. Al bij de eerste map vakantiefoto's kwamen de foto's over toegankelijkheid en bruikbaarheid in Engeland boven water.

Zoals deze van een geldautomaat waar je ook goed bij kunt als je klein bent, of hem zittend moet bedienen. In het laatste geval gebruikt u misschien ook wielen, dan hier in Wales wel even de rem erop zetten.

Geldautomaat

Afgelopen week waren we even in een vestingstadje in Zeeuws-Vlaanderen, en daar had ik natuurlijk foto's moeten maken, maar heb dat niet gedaan (beetje dom).

Want wat daar opviel, was de hoogte waarop de geldautomaten waren ingebouwd. Niet zo extreem als op het plaatje, maar wel zo hoog dat er een mini-stoepje onder moest om als staand persoon van gemiddelde lengte geld te kunnen halen. Het stoepje was ook nog eens zo klein, dat de geldautomaat bijna tegen je buik aanzit, of dat je onbedoeld achteruit van het stoepje afstapt. Met een rollator of een ingewikkelder hulpmiddel onbereikbaar, dus onbruikbaar.

Waarom doen banken dit? Eén "idee" heb ik al gehoord van een bank: ramkraken. Maar zouden ze die in het buitenland dan niet hebben? In Frankrijk en Engeland kom je regelmatig (gewoon buiten) geldautomaten tegen die ook vanuit zittende positie goed te bedienen zijn. Dat wil zeggen dat je kunt lezen wat er op het scherm staat, want daarvoor moet je onder de juiste hoek naar het scherm kunnen kijken.

Een andere reden, die wel een béétje lijkt op het plaatje, is de indeling van de gevel waarin het ding geplaatst moet worden. Zo'n gevel heeft natuurlijk ooit een indeling meegekregen van de architect, en toen was er geen sprake van geldautomaten die er ooit later in moesten worden aangebracht. Kennelijk gaat dan de plek vóór de mogelijkheid voor iedereen om hem te gebruiken.....

De bank van de ideeën heeft wel laaggeplaatste automaten, maar die zijn dan binnen een kantoor, en dus dicht als het kantoor dicht is. Ook voor blinden en slechtzienden is binnen een goed idee bedacht: een geldautomaat die praat en de gebruiker zo begeleidt bij het geld halen.

Misschien kunnen de banken er toch nog eens over nadenken? We worden met zijn allen steeds ouder, de ouderen hebben nogal eens geld te besteden, alleen is het moeilijk om het in handen te krijgen.

PINnen kan (nog?)niet overal. En als het wel kan, kun je ook geskimd worden, hoe zorgvuldig je ook bent. Uit ervaring kan ik zeggen, dat dat ook geen onverdeeld genoegen is, en dat het een hoop gedoe geeft.

Oud worden is geen ziekte

Dat oudere mensen vaker kwalen hebben dan jonge, is wel zeker, maar oud worden op zich is geen ziekte. Al was het maar omdat je dat al heel lang van tevoren ziet aankomen, en overal in je omgeving kunt zien hoe dat ongeveer gaat.

Voor de meeste ouderen zelf is dat natuurlijk ook niet echt een verrassing. Die komt pas als ze zich na een jaartje of twintig met steeds slechter wordende knieën melden bij de gemeente, om precies te zijn het WMO-loket.

Daar krijgen ze dan steeds vaker te horen, dat ze meer eigen verantwoordelijkheid hadden moeten nemen: wat doen ze op "hun" leeftijd nog in een huis met een trap? Is het niet "algemeen gebruikelijk" dat je gaat verhuizen naar een huis zónder trap op die leeftijd? Dus of ze met WMO-geld geholpen worden is nog maar helemaal de vraag........

Iedere gemeente schrijft zijn eigen WMO-verordening (op basis van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning). Om het de gemeentes gemakkelijk te maken heeft de Vereniging van Nederlandse Gemeenten een modelverordening geschreven, die door vrijwel alle gemeentes als uitgangspunt wordt gebruikt.

Hoofdstuk 4 uit deze modelverordening gaat over "woonvoorzieningen". In artikel 20 staat onder punt d. dat een woonvoorziening wordt geweigerd, indien

"de woonvoorziening aangevraagd wordt op een moment dat, op basis van leeftijd, gezinssituatie of woonsituatie, te voorzien was dat deze voorziening noodzakelijk zou zijn en daarmee geen sprake is van een onverwacht intredende noodzaak"

Deze zinsnede laat aan duidelijkheid niets te wensen over. De genoemde onverwacht intredende noodzaak is een beperking die wordt veroorzaakt door onvoorzienbare gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld een hersenbloeding of -infarct, of een verkeersongeluk.

Als je de jurisprudentie erop na leest, blijven er wel een paar knellende vragen:
- Welke leeftijd hoort er bij deze argumentatie? In ieder geval wordt "69 jaar" ergens concreet genoemd
- En waar vinden we al die huizen waar ouderen tijdig heen verhuisd hadden moeten zijn?

Deurkruk uit Zweden

Vorige week een leuk gesprek gehad met meneer Nemef. Bij Nemef zijn ze altijd bezig om nieuwe dingen uit te vinden, waar mensen met beperkingen wat aan hebben.

Maar één ding hebben ze nog niet, in ieder geval niet in Nederland. Op vakantie in Zweden trof ik een vrij-bezet-sluiting op een toiletdeur aan, waarmee je de deur ook op slot kunt doen, als je moeite hebt om een klein knopje om te draaien.

Heel makkelijk: je duwt de deurkruk omhoog en dan is de deur op slot, als je hem dan weer omlaag drukt, gaat het slot weer open (zie sticker op de foto).

Het systeem van deurkrukken die een deur op slot doen en weer ontgrendelen door de deurkruk naar boven en naar beneden te bewegen, heeft Nemef in Nederland wel op de markt, maar dan voor voordeuren. Die gebruiksvriendelijke WC-deurkruk in Zweden is afkomstig van hetzelfde overkoepelende moederbedrijf, nl. Assa Abloy.

Je zou denken dat het dan niet zo heel moeilijk kan zijn om de WC-deur-variant ook voor Nederland op de markt te krijgen.

Het mailtje met bovenstaande foto en nog een paar andere foto's is inmiddels op zijn verzoek naar meneer Nemef gestuurd. Benieuwd of er iets moois van gaat komen. Ik houd u op de hoogte!

Hij doet het niet

Vanochtend uitgebreid bijgepraat met vriendin Masi Mohammadi, die een paar maanden geleden is gepromoveerd op domotica bij ouderen in hun huis.

En daar blijken we gelijk een van de problemen te pakken te hebben. Dit soort technologie werkt prima in allerlei testsituaties en modelwoningen, maar blijkt regelmatig onvoorspelbaar gedrag te vertonen in huizen waar ook daadwerkelijk gewóónd wordt. En dat was onderwerp van het promotie-onderzoek. Twee woningen waarin een aantal voorzieningen was aangelegd, bij twee heren van 80+ en 80-.

Ze mochten (eigenlijk moesten) Masi bellen als ze ergens problemen mee ondervonden, maar dat was zo vaak dat ze er soms zelf maar aan zijn gaan sleutelen en regelen, omdat ze zich schaamden om alweer te bellen. Zo is één van hen op een keukentrap aangetroffen om een sensor bij te stellen.... (dat zouden we dus juist niet moeten doen, op zo'n trap klimmen, want daar kun je weer afvallen)

De problemen waren divers, van geoxideerde batterijtjes, tot knopjes op afstandsbedieningen met kuren en batterijen met een gegarandeerde levensduur van tien jaar, die er na anderhalf jaar al de brui aan gaven.

De boel even resetten, is makkelijker gezegd dan gedaan (als je als gebruiker überhaupt al weet wat dat is en hoe dat moet) en ook hier kwamen er weer bedieningssystemen ala Ipod op de proppen. Als Masi zelf, 40-, ingenieur en gepromoveerd op domotica, al twee uur nodig heeft om de bediening met die Ipod te doorgronden, hoe moet dan dan met de gemiddelde (oudere) gebruiker?

Om gefrustreerd van te worden. De beide bewoners/gebruikers waren wel enthousiast als alles naar behoren werkte (de eerste twee weken in hun geval), maar met zoveel storingen gaat de lol er ook wel een beetje af.

En er is weinig touw aan vast te knopen, het komt bij alle bekende merken voor, met name in de "hardware", dus de sloten, de afstandsbediening, enz.

Werk aan de winkel dus! Er wordt verder onderzocht en nagedacht, en Masi verwelkomen we vanaf heden als adviseur bij Ouder worden in eigen huis.

Kastje bij de voordeur

Mijn schoonmoeder heeft nu ook zo'n sleutelkluisje bij de voordeur. Nee, ik ga níet vertellen waar ze woont en er komt hier ook géén foto van zo'n kluisje.

Maar het is een feit dat mensen met minder goede plannen in de zin er met een beetje oplettendheid en tijd om de zaken te bestuderen, erachter kunnen komen wat zo'n kastje betekent: hier zou wel eens iemand kunnen wonen die niet zo makkelijk met een honkbalknuppel achter me aan kan komen, als ik binnen ga kijken of er iets van mijn gading is.

Met de huidige stand van de techniek is dat sleutelkluisje niet (meer) nodig. De techniek maakt het allang mogelijk om in geval van nood de voordeur met een elektronisch gemaakt slot te openen vanuit de zorgcentrale als de hulpverlener op de stoep staat. Of dat die zorgverlener met zijn mobieltje zelf de deur eenmalig kan openen. Betrouwbare systemen die niet door de overbuurman met een ontvangertje kunnen worden "afgeluisterd" en misbruikt.

Alleen de thuiszorgorganisaties zijn er vaak nog niet op voorbereid. Soms zijn ze er wel mee bezig. En zo kwam ik afgelopen week met een organisatie in contact die een pilot gaat doen in een kleine groep woningen die bij een zorgcomplex horen, én..... de manager "zorg op afstand" leek het een goed plan om die pilot uit te breiden naar de particuliere woning waar ik mee bezig ben op dit moment. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Bedienbaarheid....

Kwartiertje geleden (10.15 uur) op radio 1, in het Ochtendhumeur van Goedemorgen Nederland: Cisca Dresselhuys met leesbril op zoek naar hoe ze water uit de kraan kan krijgen in toiletten in openbare gelegenheden. En of Neelie Kroes daar niet iets aan kan doen.

Toevallig sprak ik vorige week een paar ouderen die dezelfde problemen hadden gehad met de kraan van de douche in een hotel.

Cisca gaf de schuld aan de binnenhuisarchitecten, en die spelen zeker een rol. Maar er is méér. Zoals de voortschrijdende techniek, die allerlei mogelijkheden biedt die er voorheen niet waren, of alleen in een zeer specialistische omgeving.

En soms komen de kranen uit een buitenland, waar veel anders is dan hier (en dat is vooral léuk). Dat levert kranen op met geheimzinnige bedieningen, waaraan je moet trekken, duwen, draaien om erachter te komen welke temperatuur water eruit komt (bij de douche) en hoeveel.

De tweede reden heeft met hygiëne te maken. Als je niet met je vieze handen aan de kraan hoeft te zitten, kunnen er ook geen bacteriën aan de kraan komen, die de volgende weer aan zijn handen krijgt.

Neemt niet weg, dat beheerders van deze openbare sanitaire ruimtes misschien ook eens zouden moeten denken aan de begrijpelijkheid van de bediening van de kraan. Want als het onbegrijpelijk is, ga je met je vieze handen toch overal langs en worden de bacteriën alsnog verspreid....

Kranen die werken met een sensor zijn overigens een uitkomst voor mensen met last van hun handen die een "gewone" kraan moeilijk open en dicht kunnen krijgen. Het goede nieuws is dan ook, dat ze sinds enige tijd ook te koop zijn voor gebruik in huis, bijvoorbeeld in de keuken.

Als we Neelie Smit er achteraan willen sturen, moeten we eerst de kranen met een IP-adres op Internet aansluiten, dan gaat ze er misschien wél over.

Wat is de leukste woongemeente?

Vorige week kwam Elsevier weer met de jaarlijkse lijstjes van woonplaatsen, die om allerlei redenen aantrekkelijk zijn. Daar zit ook een Top 25 bij van gemeentes waar het voor senioren prettig wonen is.

Waar heeft Elsevier zoal naar gekeken bij het maken van al die lijstjes? Volgens Elsevier zijn ouderen gesteld op een huisarts en eventueel een ziekenhuis in de buurt, willen ze graag weinig misdaad en weinig verkeersongelukken, een behoorlijk winkelaanbod en een goede dienstverlening van de gemeente.

Dit alles overziende komt de gemeente Naarden op de eerste plaats, en Blaricum er vlak achter op de tweede plaats. In de top-25 komen ook Baarn, Laren, Bussum en Hilversum voor, dus kennelijk is het in Het Gooi goed toeven.

Steden komen in het lijstje topgemeentes voor senioren niet voor. Wat in het algemeen opvalt is, dat het veelal de gemeentes zijn die bekend zijn om hun welvaart en het inkomensniveau van de bewoners: Bloemendaal, Heemstede, Waalre, en enkele plaatsen op en bij de Utrechtse Heuvelrug.

Tot zover de objectief gemeten gegevens. Gelukkig spelen individuele afwegingen ook een rol bij de keuze waar men wil wonen.