Gast: Het dagelijks leven met een gebroken enkel

Een paar weekjes in een bubbel

Een verkeerde stap bij een potje voetbal in het park en je leven staat een paar weken op z'n kop. Diagnose: dubbele enkelbreuk en bij nader inzien ook een operatie noodzakelijk om alle losse stukken met een metalen plaatje en een paar schroeven te fixeren.

Gek idee dat je boven de enkel niet ziek bent of je zo voelt, maar dat dit wel een grote impact heeft op je leven. Nou gaat het lopen op krukken me vrij goed af, maar proefondervindelijk blijkt dat 500m toch wel ongeveer de maximum afstand is die ik buiten af kan leggen zonder door mijn krukken te zakken. Aangezien autorijden en fietsen er ook niet inzit, ben je al snel afhankelijk van chaufferende vrienden of taxi's (als je niet een paar honderd meter kan lopen, is het nemen van openbaar vervoer met een paar overstappen immers ook geen pretje).

Bovendien, waar zou je heen willen? Ooit iemand op krukken en een mandje door de supermarkt zien lopen, kleding zien passen of zien wegzakken in het mulle strandzand? Als dit al mogelijk is stroomt er na een paar minuten staan of hinkelen zoveel bloed naar mijn voet dat deze pijnlijk begint op te zwellen en een zitplaats waar het been omhoog kan hard nodig is.

Dan nog maar een paar dagen thuis blijven, daar zijn de afstanden niet zo groot en biedt de nieuwe bank met chaise longue en een stapel kussens uitkomst. Binnen heb je geen last van de afstanden die je moet afleggen, maar spelen weer hele andere zaken. Met een goede leuning is de trap naar boven voor mij prima te nemen, alleen heb je wel iemand nodig die je tweede kruk mee naar boven neemt. Op en neer naar de keuken is niet zo'n probleem, maar probeer dan maar eens een bord met eten mee terug te nemen; laat staan drinken. Nadat vriendin L. naar werk is, wordt de lunch en ieder glas drinken noodgedwongen genuttigd op een klapstoel in de keuken.

Tot zover, de ongemakken van een week in het gips.

Wat ronduit gevaarlijk blijkt te zijn is de douche. Het doucheritueel start met het hermetisch inpakken van het gipsen been in een vuilniszak om het water buiten te houden. Steunend op een been en twee krukken probeer je jezelf over de instap van een centimeter of 15 te slingeren waarbij je op een been in de natte en gladde douchebak landt en zo snel mogelijk de douchestang of kraan pakt om niet te vallen. Terwijl je deze blijft vasthouden, probeer je niet je evenwicht te verliezen wanneer je met je ogen dicht je haar uitspoelt of gebukt je goede been inzeept. Is dit allemaal goed gegaan, dan droog je je af, behalve natuurlijk de onderkant van de voet waarop je al de hele tijd steunt. De krukken staan nog buiten de douchebak en je hoopt dat de vloer droog is gebleven voordat je je weer afzet om met je natte landingsgestel op de badkamervloer te landen. Als je de vuilniszak daarna van je been haalt het gips wederom droog is gebleven en je de douche hebt overleefd, besef je dat twee gezonde benen heel wat waard zijn.