Intensieve bejaardenhouderij

Vanochtend lag er een mail in mijn digitale brievenbus van een bevriende relatie die verzuchtte dat zijn vader inmiddels in een woonzorgcentrum woont (in de Randstad) maar dat het daar zo verschrikkelijk slecht is, dat hij zou willen spreken van "intensieve bejaardenhouderij". Als hij dat zegt, is het zo.

Hoe is deze vader van eind 80 daar terecht gekomen? Klassieke aanleiding: gebroken heup door een valpartij. Uit tellingen is gebleken dat een kwart van de mensen die hun heup breekt, niet meer op zichzelf kan wonen en noodgedwongen naar een verzorgings- of verpleeghuis moet verhuizen. Hij is dus een vertegenwoordiger van die groep.

Het eerste kwart overlijdt binnen een jaar, niet door de gebroken heup zelf, maar door de operatie in combinatie met andere kwalen die men al heeft. Hier hebben we een voorbeeld van nog niet zo lang geleden in de persoon van Sugar Lee Hooper. Het bijzondere aan haar was, dat ze buiten van haar scootmobiel was gevallen; het merendeel van dit soort ongelukken gebeurt binnenshuis, zo ook bij de eerder genoemde vader van de relatie.

Het schrijnende en tegelijk positieve is, dat woningen in veel gevallen een stuk veiliger gemaakt kunnen worden door betrekkelijk eenvoudige en niet al te dure verbeteringen aan te brengen. Zoals het stroef maken van de badkamervloer (zeep, water en blote voeten is een glibberige combinatie op een gladde vloer), een tweede trapleuning en "plasrouteverlichting" om nachtelijke expedities veiliger te laten verlopen.

Een toilet op de slaapverdieping is ook een heel veilig idee, maar niet altijd even gemakkelijk uitvoerbaar. En voorkomen dat je voor van alles en nog wat ergens op moet klimmen, waar je dan ook weer vanaf kunt vallen, zoals bovenramen. Dat zijn de belangrijkste bouwkundige zaken.

Wat er met de andere helft van de mensen met een gebroken heup gebeurt? Volgens de dokter zijn ze helemaal beter, maar de praktijk wijst uit, dat een flink deel van hen bang blijft om wéér te vallen. Ook niet echt leuk.

Moraal van het verhaal: het voorkomen van vallen is hét onderwerp, waar iedereen die het aangaat eens naar zou moeten (laten) kijken. De oplossingen zijn niet stigmatiserend en kunnen veel leed voorkomen. En geld uitsparen voor een flink aantal operaties en zorg achteraf. En zo komen we met een omweg dan weer terecht bij de verkiezingsprogramma's.

Blijft de intensieve bejaardenhouderij waar dit blogje mee begon. Zo'n woonzorgcentrum zou zijn licht eens moeten opsteken bij Humanitas in Rotterdam, waar de directeur Hans Becker met een dwarse blik tegen de problematiek aankijkt, wat voor onverwachte "oplossingen" zorgt, en veel woonplezier voor de bewoners.

Voor de particulieren: doe iets aan de veiligheid in huis zodat je minder kans loopt dat je in deze omstandigheden terecht komt. Huurders kunnen en mogen dat óók.

Ouder worden in je eigen huis!