In deze
Week van de Toegankelijkheid (dit jaar is het thema Sport en bewegen) het relaas van mijn oude studievriend Cock, wiens vrouw door een valpartij een fikse knieblessure had opgelopen.
Rolstoelleed in Duitsland Altijd gedacht dat de openbare ruimten bij onze oosterburen voldoende aangepast zouden zijn om hun naoorlogse Behinterte redelijk zelfstandig hun weg te laten vinden. Niets bleek minder waar.
Vanwege een (tijdelijk) ongemak belandde mijn vrouw in een rolstoel. Een reisje naar Essen was al eerder geboekt. Volgens de reisorganisatie zou een rolstoel geen probleem hoeven te zijn, waarop wij besloten de korte reis (vijf dagen) niet te annuleren.
De reis verliep goed. Hotel mèt lift en zònder drempels. In de kamer was er alleen voor het draaien van de rolstoel naast het bed niet voldoende ruimte beschikbaar en was bovendien de badkamer ontoegankelijk. Vrij normaal, want het was geen natuurlijk geen Zimmer für Behinterte.
De stadsrondleiding voerde over lange hellende straten door het centrum van Essen (veel met kinderkopjes). Niet echt rolstoelvriendelijk voor een beginnende rolstoelduwer resp. –trekker, maar wel goed om een beetje te wennen aan de voor ons nieuwe situatie. Vervelender was, dat de geleende rolstoel niet beschikte over in hoogte verstelbare duwbeugels, zodat ik vreesde, na afloop van de reis, een fysiotherapeut nodig te hebben om mijn gebogen rug weer recht te krijgen.
Tijdens het ontbijtbuffet diende zich het eerste werkelijke probleem aan. De broodjes, beleg en drankjes waren op een dusdanige hoogte uitgestald, dat er voor een rolstoeler nauwelijks zicht op was en er dus van zelfstandig bedienen geen sprake kon zijn.
De Dom van Essen bleek bijna een brug te ver. De vele treden maakten een bezoek aan deze kerk voor een rolstoelgebruiker onmogelijk, zo zei de gids. Toen wij de volgende dag getweeën opnieuw naar de Dom gingen, ontdekten wij dat achter de kerk een smal pad met kinderkopjes voerde naar een zijingang van de kerk. Er moest nog “slechts” een zeer gevaarlijke (steile) helling genomen worden!! Wij legden ons er bij neer dat de crypte alleen voor validen was te bereiken. In de Domschatz werden de kerkschatten getoond met een toelichtende tekst er naast. Jammer dat die voor een rolstoelzitter zo hoog hangen! Neem dus altijd een voorlezer mee!
Dat restaurants hun clientèle tenminste één gemakkelijk bereikbaar toilet zouden bieden, bleek, in elk geval bij Lorenz in Essen een illusie. De toiletruimte bevond zich daar in de kelder. Gelukkig (?) bood een zeer stevig gebouwde kelner aan om mijn vrouw van de trap af te dragen! In een parkeerplaats is overigens wel voorzien.
In Faktorei 21 in Duisburg bevond zich het toilet wel bij de eetzaal. Om als rolstoelgebruiker echter het restaurant binnen te komen, moest buiten eerst een zeer steile helling overwonnen worden. Vervolgens konden we via een apart te ontsluiten gedeelte van het gebouw en een zijdeur (plus toch nog enkele traptreden!) aanschuiven bij onze disgenoten.
Die Zeche Zollverein, waar de geschiedenis van de mijnbouw in de Ruhrpott getoond werd, is zodanig rolstoelonvriendelijk opgezet dat mijn vrouw niet mee kon doen aan de excursie. De rails op het terrein waren onoverwinnelijke obstakels voor de kleine voorwielen.
Tijdens het concert dat wij bijwoonden in de 1900 zitplaatsen tellende Philharmonie in Essen (in 2004 geheel gerenoveerd) bleek het slechts op twee plekken mogelijk om enkele rolstoelen te plaatsen!
Het restaurant dat wij als afsluiting van onze reis bezochten in het souterrain van Schloss Nordkirchen was alleen toegankelijk via de buitentrap.
Drie bedienden waren nodig om de rolstoel-met-vrouw op het goede niveau te krijgen!
Het was een leerzame vakantie!
